Wizy część 2

Na autobus z Pokhary do Kathmandu idziemy w ciemno, wiemy jedynie że ostatni jest o 7 lub 8 wieczorem. Obciążeni plecakami dzielnie zwalczamy pokusę wzięcia taksówki i maszerujemy na przystanek autobusowy. Jakby nie było jest to kawałek, prawie godzina drogi z ciężkimi plecakami. Kiedy docieramy na miejsce wszystko toczy się bardzo szybko, tłum ludzi, przepychanki, odnajdujemy właściwy autobus, kupuję bilety, zajmujemy miejsca, pozostaje jedynie czasu by kupić wodę na drogę, kilka bananów i odwiedzić ubikację. Potem ruszamy, autobus jest pełny, nasze plecaki standartowo w przejściu, ale nasza droga powrotna do Kathmandu przebiega zadziwiająco płynnie. W zasadzie jest tylko jeden nie  zrozumiały postój, zatrzymujemy się w szczerym polu i stoimy bez wyraźnej przyczyny może ze 30 minut. Na dworcu w Kathmandu jesteśmy przed czwartą rano, jest ciemno i dość zimno. Kombinujemy jak tu  dostać się na stare miasto za rozsądną cenę. Nieliczni o tej porze taksówkarze chcą za dużo, postanawiamy więc czekać na lokalny autobus jadący w okolice starego miasta. Kupujemy sobie po milk tea i czekamy na przystanku wskazanym przez zapytanych ludzi.. Spędzamy tam prawie dwie godziny i obserwujemy jak np. ściągają z dachu autobusowego przewożony na nim skuter, zauważamy że bardzo dużo ludzi chodzi z kozami na sznurku. Dowcipkujemy na ten temat (co jednak, jak później odkrywamy nie jest zbyt zabawne w szczególności dla kóz). Autobusu jak nie było, tak nie ma, jaśnieje, powoli zaczynamy pękać i chcemy brać taksówkę, kiedy jakiś facet zaczyna wypytywać dokąd zmierzamy, kiedy odpowiadamy, wyjaśnia nam, że powinniśmy iść na pobliską drogę i tam łapać autobusy lub minibusy, bo stąd odjeżdżają tylko dalekobieżne autobusy. Dziękujemy mu za radę idziemy we wskazanym kierunku i rzeczywiście chwilę później siedzimy w minibusie, który zawozi nas (za grosze) w pobliże naszego G.H.  Nasz pokój jest zajęty ale dostajemy inny –na przeciwko. Postanawiam nie kłaść się spać, Luiza robi godzinną drzemkę, przed nami druga tura walki o wizę indyjską. W ambasadzie jesteśmy przed 10-tą. Po odczekaniu swojej kolejki podchodzimy do okienka. Podajemy nasze papiery. Babka w okienku robi duże oczy, moje podejrzenia sprawdzają się, coś jest nie tak. Okazuje się, że kiedy płaciliśmy ostatnim razem 300 r to było to za wysłanie faksu do Warszawy, który miał potwierdzić, czy wszystko jest ok., tylko, że my zapłaciliśmy, a facet w okienku nie wziął od nas tych formularzy i w związku z tym nie zostały one wysłane. Na dzień dobry, próbują nas odesłać z kwitkiem i każą nam przyjść za 5 dni ale nie godzimy się na to, bo to nie nasza wina. W końcu wzywają  kogoś kto ma władzę by coś  rozstrzygnąć . Siadamy i czekamy, przyjeżdża facet, jednak nie ten z którym rozmawialiśmy ostatnio. Wyjaśniamy nerwowo o co biega, uspokaja nas że on także  jest  „visa oficer” tyle, ze chce widzieć nasze rezerwacje biletu na samolot. Jak na złość tym razem nie mamy ich przy sobie, więc muszę biec na Internet – na szczęście jest blisko. Kiedy przynoszę wydruk, okazuję się, że ten faks wcale nie był taki ważny, i nasze papiery zostają przyjęte. Alleluja! Zostawiamy paszporty, formularze, płacimy forsę i mamy przyjść z powrotem o godzinie 5-tej. Ambasadę opuszczamy jako ostatni klienci. Idziemy cos zjeść, pada deszcz, wchodzimy do naszego pokoju na jakąś godzinkę.  Kiedy o 5-tej wracamy do ambasady jesteśmy bladzi z niewyspania, dzień stracony, jednak udało się! Nasze paszporty czekają na nas z nowymi wizami –sprawa załatwiona. /Łukasz/cdn